Ogen open/ ogen dicht...

Dag 2 en 3

Hey ik zie Nijntje! Dick Bruna's creatie heeft toch op veel plekken in de wereld bekendheid verworven. Zelfs in Bejing. Want daar zijn we nu.
Ze noemen hem hier alleen Muffy (zo voelen we ons nu) of euh Miffy.
Er vallen meteen een paar typische dingen op als we aankomen. De roltrappen gaan sneller, het krijgen van WIFI is een verhaal opzich (vandaar deze late post) en er mogen geen foro's worden gemaakt op het vliegveld.
Na alle controles staat chauffeur Jason ons op te wachten (een kleine meneer die goed Engels spreekt) Hij zal ons naar de Chinese muur brengen, 1,5 uur rijden.
Het valt me op dat allesgroot ishier, niet alleen de wegen en de bossen,maar ook de auto's. We zien veel Audi's en BMW's.

De Chinese muur is mooi om een keer te zien. Maar het valt me een beetje tegen. Ik had hoge verwachtingen na alle verhalen die ik had gelezen.
We besluiten niet de 3000 km te doen, die demuur lang is (betonhandelaren hebben goede zaken gedaan in die tijd).
We gaan ongeveer 2 km lopen. Dat lijkt kort. Maar gezien de steile beklimmingen wordt onze conditie goed getest.
Op de terugweg kan ik nauwelijks mijn ogen meer open houden, het is het gevolg van een nacht niet de slaap kunnen vatten in het vliegtuig.
Ik ben dan ook blij als we weer op de lichthaven aankomen. Hier kunnen we nog even de ogen sluiten.
Het vliegtuig richting Bangkok staat alweer warm te draaien...
Over 4 uur, komen we hopelijk met open ogen aan in het land van de Thai.
Waar we blij kunnen zijn dat als we eindelijk weer edns een bed zien.
Goede nacht...